Ik ben een grote fan van siergrassen. Maar dat mocht al wel duidelijk zijn uit de afgelopen foto’s. Ze verenigen een aantal fantastische eigenschappen. Velen behouden hun vorm in de winter, soms in strokleur, maar soms ook in hun “eigen” groene of grijze kleur, zoals bijv. de grote grijze pollen hierboven, van Helictotrichon sempervirens. 
Een trouw gras dat ik iedereen kan aanraden. Ervoor in fris groen staan de pollen van Sesleria heufleriana. De bloeiaren zijn zwart en steken erg af boven het tweezijdig gekleurde blad, dat langs de ene kant groen is en langs de andere kant blauwgrijs. Het goudgele gras is carex elata aurea. Een prachtig gras dat een plek helemaal laat oplichten. Het cremewitte gras is een stekje dat ik van iemand heb gekregen en is vermoedelijk Arrhenatherum bulbosum. Als deze is uitgebloeid kun je hem het beste kortknippen, waarna hij weer een mooie nieuwe pol vormt.
Als de siergrassen in bloei staan doen de lange halmen lekker mee met de ‘antenneplanten’ (zie ook deze topic daarover). Siergrassen hebben de eigenschap dat ze de tuin aan elkaar weven. Ze geven een heel natuurlijke sfeer aan de tuin. Ik zet ze graag tussen ander vaste planten. Zeker als deze een uitbundige bloei hebben of een sterke bloemkleur, kunnen ze de overgang naar een buurplant wat blussen, niet alleen met hun bloeiaren maar ook met hun altijd aanwezige pol gras. Wat niet wil zeggen dat ze alleen maar de rol hebben om te verzachten of te verenigen. 
Siergrassen op zich kunnen behoorlijk spectaculair zijn. In grote groepen vormen hun wuivende halmen een aandachtstrekker, maar ook als solitair kan een gras opvallen door zijn kleur of vorm.
Zo heb ik ooit één plantje Melica ciliata gekocht. Ze zaaien zich gretig uit in mijn tuin (af en toe misschien iets te gretig), waardoor ze nu verspreid staan in de border en “en masse” hun wuivende halmen heen en weer zwaaien in de wind. Je ziet ze hier verenigd met de bloemetjes van Origanum vulgare. Ik heb het geluk dat m’n tuin vanuit het terras gezien op het westen ligt. Na de middag krijgt die dus tegenlicht, wat bij siergrassen behoorlijk spectaculair is. Eigenlijk kun je het niet beter wensen als je een border met siergrassen wilt, wanneer je de kans hebt, leg hem dan op het westen.
Nog een gras dat opvalt, maar dan door z’n kleur is Carex comans ‘Little Red’.
Dit gras heeft een bruine kleur het hele jaar door. Tijdens de bloei kleurt het gras wat feller richting roodbruin en krijgen de uiteinden een sierlijke krul. Hij staat hier naast de bronskleurige Heuchera ‘Brownies’ die de opvallende kleur nog versterkt.
Nog één van mijn favorieten is Stipa tenuissima, als je dit gras eenmaal hebt gezien vergeet je het niet zo snel meer. Het vormt een soort zachtwuivende wolk in groen met ragfijne strokleurige aren. Op de foto hieronder zie je hem in de achtergrond. Met de zon erop is dit een prachtige verschijning en trekt hij veel aandacht. Plant hem in een wat grotere groep en je hebt nog meer effect. Stipa staat zowiezo garant voor nog meer mooie soorten. Zo heb ik afgelopen jaar Stipa gigantea opnieuw aangeschaft (na een eerdere poging die is mislukt). Waarschijnlijk stond hij te nat, maar het gras is zo mooi dat ik het nog eens ga proberen. De aren lijken wel op naalden en hebben een haast Japanse sierlijkheid. 
Hopenlijk ga ik hem dit jaar voor het eerst zien bloeien, evenals een aantal andere siergrassen die ik afgelopen jaar heb aangeplant, waaronder Stipa calamagrostis en Molinia caerulea ‘Heidebraut’. Als het zover is zal er zeker een nieuwe topic over de siergrassen volgen.
